Angiogenesis in anatomy, activity and information in patients with advanced breast cancer

Postęp współczesnej biologii umożliwia identyfikację czynników molekularnych, które mają wpływ na dynamikę wzrostu nowotworów złośliwych. Angiogeneza, czyli proces powstawania nowych naczyń w obrębie zmian nowotworowych, jest niezbędna dla wzrostu guza pierwotnego i rozwoju przerzutów. Z badań podstawowych wynika, że zahamowanie tego procesu może prowadzić do regresji nowotworu. Z tego powodu hamowanie angiogenezy może być istotnym sposobem leczenia chorych na raka piersi. Najistotniejszą rolę w procesie neoangiogenezy odgrywa czynnik wzrostu śródbłonka naczyń. Wykazano, że przeciwciało monoklonalne - bewacyzumab - hamuje aktywność tego czynnika u chorych na uogólnionego raka piersi. Przeprowadzono duże randomizowane badania III fazy, w których w grupach leczonych eksperymentalnie stosowano bewacyzumab w skojarzeniu z paklitakselem lub docetakselem, a w grupach kontrolnych jedynie paklitaksel lub docetaksel. Na podstawie tych badań wykazano, że w leczeniu pierwszego rzutu chorych na uogólnionego raka piersi leczenie skojarzone z udziałem bewacyzumabu powoduje wydłużenie czasu do progresji i zwiększenie odsetka odpowiedzi terapeutycznych w porównaniu z leczeniem wyłącznie chemioterapią. Zastosowanie bewacyzumabu w skojarzeniu z taksanami jest skutecznym i bezpiecznym leczeniem u chorych na zaawansowanego raka piersi. Inne metody leczenia antyangiogennego są obecnie przedmiotem intensywnych badań klinicznych.Angiogenesis, the process of new blood vessel formation, is required for tumor growth and metastasis. There is preclinical evidence supporting the role of neoangiogenesis in tumor progression and metastasis. Vascular endothelial growth factor plays the key role in angiogenesis. The inhibition of angiogenesis may be an effective treatment for patients with advanced breast cancer. Bevacizumab, monoclonal antibody targeting vascular endothelial growth factor is active in breast cancer patients. A large randomized III phase clinical trails demonstrated a significant benefit in progression free survival and clinical response rate from addition of bevacizumab to paclitaxel or docetaxel for first line treatment of advanced breast cancer. Bevacizumab plus paclitaxel or docetaxel is effective and safe treatment in patients with advanced breast cancer. Other antiangionenic therapies are now under intensive clinical research

Lapatynib w leczeniu chorych na raka piersi

U chorych na uogólnionego raka piersi z nadmierną ekspresją receptora HER2 molekularnie ukierunkowane leczenie pierwszego rzutu polega na stosowaniu schematów zawierających trastuzumab. Lapatynib jest małą cząsteczką o aktywności skierowanej przeciwko kinazie tyrozynowej związanej z receptorem HER1 i HER2. W randomizowanym badaniu III fazy u chorych uprzednio leczonych trastuzumabem wykazano aktywność lapatynibu w połączeniu z kapecytabiną. Zastosowanie tego schematu umożliwiło uzyskanie mediany czasu do progresji wynoszącej 8,4 miesiąca [1]. W grupie kontrolnej podawano jedynie kapecytabinę i mediana czasu do progresji wynosiła 4,4 miesiąca. Wydłużenie czasu do progresji uzyskano bez nasilenia toksyczności i pogorszenia parametrów jakości życia [2]. Onkol. Prak. Klin. 2011; 7, supl. A: A7–A1

Treatment for advanced metastatic breast cancer, after use the total recommended cumulated dose of doxorubicin

Terapie oparte na antracyklinach należą do jednych z najskuteczniejszych w leczeniu raka piersi. Jednak ze względu na kardiotosyczność zależną od dawki ich zastosowanie jest ograniczone. Alternatywą jest zastosowanie preparatów liposomalnej doksorubicyny. Przedstawiono opis przypadku kobiety z obustronnym rakiem piersi, która wykorzystała całkowitą skumulowaną dawkę doksorubicyny podczas leczenia pierwszego zachorowania na raka piersi. W kolejnym rzucie pacjentkę leczono niepegylowaną liposomalną doksorubicyną, uzyskując spektakularną remisję zmian. Onkol. Prak. Klin. 2010; supl. A: A47–A50Anthracyclines are one of the most effective treatments for breast cancer, but their use is limited by dose- -related cardiotoxicity. Treatment with liposomal doxorubicine is a feasible alternative. We present a case of a patient with bilateral metastatic breast cancer affecting the liver who had already received the total recommended cumulated dose of doxorubicin for the treatment of cancer in the first affected breast. The patient was subsequently treated with non-pegylated liposomal doxorubicin for progression of the disease to the liver and dramatic remission of the liver metastatic sites was achieved. Onkol. Prak. Klin. 2010; supl. A: A47–A5

The role of anthracyclines in the treatment of advanced breast cancer — the place of nonpegylated liposomal doxorubicin

Do leczenia raka piersi wprowadzono wiele nowych leków cytotoksycznych oraz ukierunkowanych molekularnie. Mimo to antracykliny wciąż mają silną pozycję w terapii tego nowotworu, zarówno w leczeniu uzupełniającym, jak i choroby przerzutowej. Najbardziej istotnym działaniem niepożądanym ograniczającym stosowanie antracyklin jest kardiotoksyczność. Jednym ze sposobów ograniczenia ryzyka wystąpienia kardiotoksyczności jest wprowadzenie do leczenia uogólnionego raka piersi specjalnej — liposomalnej postaci doksorubicyny. Modyfikacje związane z budową cząsteczki doksorubicyny mają na celu maksymalne zwiększenie aktywności leku w obrębie tkanki nowotworowej oraz ograniczenie występowania działań niepożądanych, a zwłaszcza zmniejszenie toksycznego działania na mięsień sercowy. Doksorubicyna liposomalna wykazuje się skutecznością w leczeniu uogólnionego raka piersi, przy jednoczesnym niskim ryzyku wystąpienia kardiotoksyczności. W ostatnich latach prowadzone są badania nad leczeniem skojarzonym doksorubicyną liposomalną oraz terapiami ukierunkowanymi molekularnie. Onkol. Prak. Klin. 2010; supl. A: A8–A17Despite of introducing to the therapy of breast cancer many new cytotoxic and molecularly targeted agents anthracyclines still have strong position in treatment of this type of cancer, both adjuvant treatment and treatment of metastatic disease. The most important side effect that limits the use of anthracyclines is cardiotoxicity. To avoid this the special liposomal form of doxorubicin was introduced to the treatment of metastatic breast cancer. The aim of doxorubicin molecule’s modification was to increase activity of drug in cancer cells and to limit non-specific organ toxicity, especially to decrease toxic effect on myocardium. Liposomal doxorubicin is effective in the treatment of metastatic breast cancer and has low cardiac risk. Combined treatment with liposomal doxorubicin and molecularly targeted therapies has been investigated in recent years. Onkol. Prak. Klin. 2010; supl. A: A8–A1

Do we know everything about anthracyclines in the adjuvant treatment of breast cancer?

Systemic adjuvant treatment has established role in the treatment of breast cancer and anthracyclinecontaining regimens has been commonly used for over 20 years. The efficacy of these regimens has been proved in many clinical trials and meta-analyses, regardless of risk factors, age and hormonal status of patients. In search of more effective methods of treatment combination of anthracyclines and taxanes was tested and recently in the group of patients with HER2 overexpression trastuzumab was introduced to treatment. The main problem related to adjuvant treatment with anthracyclines is cardiotoxicity and that is the basis of searching new regimens and methods of treatment which would allow to eliminate or limit the use of anthracyclines in the adjuvant treatment of breast cancer Onkol. Prak. Klin. 2010; supl. A: A1–A7Systemowe leczenie uzupełniające w raku piersi ma ugruntowaną pozycję, a od ponad 20 lat schematy na bazie antracyklin są uważane za podstawowe i powszechnie stosowane. Na podstawie badań klinicznych i metaanaliz wykazano ich skuteczność w leczeniu uzupełniającym, niezależnie od grup ryzyka, wieku i stanu hormonalnego chorych. W poszukiwaniu bardziej skutecznych metod leczenia badano skojarzenie antracyklin z taksoidami, a w ostatnich latach w grupie chorych z nadekspresją HER2 wprowadzono do leczenia trastuzumab. Najistotniejszym problemem związanym z leczeniem uzupełniającym jest kardiotoksyczność. Dlatego poszukuje się schematów i metod, które pozwoliłyby ograniczyć lub wyeliminować zastosowanie antracyklin w leczeniu uzupełniającym. Onkol. Prak. Klin. 2010; supl. A: A1–A

Prognosis of patients with multitumor breast cancer treated by radical mastectomy

Wprowadzenie. Wpływ wieloguzkowości raka piersi na rokowanie jest przedmiotem dyskusji. Nie jest również ustalone,czy w ocenie stopnia zaawansowania pT wieloguzkowego raka piersi należy sumować wymiary poszczególnychguzów, czy uwzględniać jedynie wymiar największego guza.Celem pracy jest próba rozstrzygnięcia tych kontrowersji.Materiał i metoda. Retrospektywną analizą objęto 954 kobiety chore na raka piersi w stopniu zaawansowania odIA do IIIC, kolejno operowane radykalnie w Centrum Onkologii w Warszawie w latach 1995–1998. Wieloguzkowegoraka piersi (WRP) stwierdzono u 104 (10,9%) chorych. Grupa 850 chorych z jednoguzkowym rakiem piersi (JRP) nieróżniła się istotnie statystycznie z grupą 104 chorych z WRP pod względem wieku, zaawansowania i metod leczeniasystemowego oraz radioterapii pooperacyjnej. Zbadano dziesięcioletnie przeżycie bezobjawowe (PB), całkowite (PC)i skumulowany odsetek wznowy lokoregionalnej (SOWLR) dla chorych z JRP i WRP. Porównano częstość występowaniaprzerzutów do węzłów chłonnych pachowych u chorych z JRP i WRP. W analizie wieloczynnikowej Coxa zbadano wpływna PB i PC następujących czynników prognostycznych: wiek, stan hormonalny chorych, strona piersi, zaawansowanie,typ histopatologiczny, wieloguzkowość i stopień złośliwości raka. Mediana obserwacji wynosiła 11 lat.Wyniki. Dziesięcioletnie PB, PC i SOWLR dla chorych z JRP i WRP nie różniły się istotnie statystycznie i wynosiły odpowiednio:51% vs 58% p = 0,1, 62% vs 72% p = 0,05 i 13% vs 9% p = 0,3. Nie stwierdzono różnic istotnych statystyczniew częstości występowania przerzutów raka piersi do węzłów chłonnych pachowych, uwzględniając pT jako wymiarnajwiększego guza, pomiędzy grupą chorych z JRP vs WRP. W modelu proporcjonalnego ryzyka Coxa istotnymiczynnikami dla PB i PC okazały się klasyczne czynniki prognostyczne: pN, pT, G, lokalizacja podbrodawkowa i inwazjanaczyń. Czynnik wieloguzkowości w modelu Coxa nie wykazał wpływu na PB i PC.Wniosek. Z obecnej retrospektywnej analizy wynika, że wieloguzkowość raka piersi nie wpływa na rokowanie.W ustalaniu pT powinno się brać pod uwagę wymiar największego guza i nie ma potrzeby sumowania ich wymiarów.Background. Among many oncologists the opinion exists, that multitumor breast cancer (MBC) shows greatermetastatic dynamics and has worse prognosis comparing to unitumor breast cancer (UBC) in the same TNM stage.Some researchers think that proper evaluation of pT in MBC should be based on combined diameters and not on thelargest tumor diameter. The aim of the work is estimation of the treatment results for multiple tumors in breast cancer.Material and methods. The retrospective analysis included 954 consecutive women with breast cancer in stageIA-IIIC after radical mastectomy who were treated between 1995 and 1998 at the Cancer Center-Institute in Warsaw.MBC was diagnosed after mastectomy in 104 (10.9%) of patients.There were no significant differences in characteristics between unicentric and multicentric breast cancer groupsaccording to age, stage, pT, pN, type and grade of histology and methods of adjuvant treatment. Cox’s regression model was used to analyse the prognostic factors having influence on disease-free survival (DFS) and overall survival (OS). Median of follow-up was 11 years.Results. There were no significant differences in characteristics between UBC and MBC groups according to age, stage, pT, pN, type and grade of histology and methods of adjuvant treatment. The 10-year actuarial DFS and OS and cumulative rate of locoregional recurrence for patients with UBC and MBC were 51% vs 58% p = 0.1 and 62% vs 72% p = 0.05 and 13% vs 9% p = 0.3There were no statistical significant differences in frequencies of lymph node metastases among groups with UBC and MBC according to pT, measured as the greatest diameter of tumor. In multivariate logistic regression analyses the following classical prognostic factors had an independent influence on DFS and OS: pN, pT, G, and vascular invasion. MBC did not appeared to be a significant prognostic factor either for DFS or OS.Conclusions. From the present retrospective analysis the results show that MBC does not reduce prognosis compared to UBC and the largest tumor rather than combined diameters of lesions should be used to establish pT

Uwarunkowania opóźnień w diagnostyce i terapii kobiet chorych na raka piersi w Polsce związane z postawami chorych

Wstęp. Czas upływający od początku choroby do rozpoczęcia terapii chorych na raka piersi ma wpływ na końcowyefekt leczenia. Opóźnienie w podjęciu leczenia może mieć przyczynę leżącą po stronie pacjenta, lekarza lub systemuopieki zdrowotnej. Czas od zauważenia objawów sugerujących raka piersi do zgłoszenia się do lekarza jest określonyjako opóźnienie wynikające z postaw pacjenta. Celem projektu było określenie przyczyn opóźnień w rozpoznaniuraka piersi i podjęciu leczenia u kobiet w Polsce. W niniejszej pracy odniesiono się do przyczyn opóźnienia wynikającychz postaw pacjentek.Materiał i metody. Badanie polegało na przeprowadzeniu ankiety w grupie 1000 chorych na raka piersi, pochodzącychz 10 losowo wybranych ośrodków onkologicznych i szpitali z oddziałami onkologicznymi. Ankietę przeprowadzałyodpowiednio przeszkolone pielęgniarki zatrudnione w danej placówce, z wykorzystaniem elektronicznegokwestionariusza umieszczonego na przenośnym komputerze typu tablet. Przedmiotem analizy były chore, któresame zauważyły objawy sugerujące raka piersi, stanowiące 56% respondentek (u pozostałych podejrzenie chorobypojawiło się podczas rutynowej kontroli lekarskiej lub badania mammografi cznego).Wyniki. Średni czas opóźnienia wynikającego z postaw pacjentek wynosił 3,6 tygodnia. Był on związany dodatnioz lekceważeniem dostrzeżonych objawów i brakiem zaufania do systemu ochrony zdrowia oraz ujemnie — z poziomemlęku przed konsekwencjami raka piersi i nawykiem samobadania piersi. Lęk był odczuwany silniej przez pacjentkiw młodszym wieku (R = -0,147; p = 0,001), lepiej wykształcone (R = 0,109; p = 0,012) oraz te, u których rozpoznanieustalono w prywatnej placówce ochrony zdrowia (R = -0,115; p = 0,008). Lekceważenie było silniejsze dla respondentekz niższym wykształceniem (R = -0,121; p = 0,005), mieszkanek miejscowości < 300 tys. mieszkańców (R = -0,116;p = 0,008) oraz starszych kobiet (R = 0,104; p= 0,016). Samobadanie piersi częściej deklarowały kobiety młodsze(R = -0,121; p = 0,005), lepiej wykształcone (R = 0,156; p < 0,001) oraz te, u których rozpoznanie ustalono w prywatnejplacówce ochrony zdrowia (R = -0,126; p = 0,004). Im niższe było wykształcenie, tym wyższy był deklarowany poziomnieufności wobec systemu opieki medycznej i szans na udane leczenie (R = -0,191; p < 0,001).Wnioski. Zgłoszenie się do lekarza jest wynikiem całego ciągu zdarzeń o podłożu psychicznym i społecznym,takich jak dostrzeżenie podejrzanej zmiany, przekonania zdrowotne, poziom wykształcenia, reakcje emocjonalnei więzi społeczne. Działania na rzecz zmniejszenia opóźnienia w podjęciu diagnostyki i leczenia raka piersi w Polscespowodowanego postawami pacjentek powinny polegać na osłabianiu udziału czynników opóźniających rozpoznanieoraz wzmacnianiu udziału czynników zmniejszających to opóźnienie. Działania te powinny być elementemwielopłaszczyznowej edukacji zdrowotnej

Rola antracyklin i intensyfikacji chemioterapii w postępowaniu uzupełniającym u chorych na wczesnego HER2-dodatniego raka piersi w praktyce klinicznej

Antracykliny należą do antybiotyków o działaniu przeciwnowotworowym. Znalazły one szerokie zastosowanie u chorych na raka piersi. Metaanaliza dotychczasowych badań z randomizacją sugeruje szczególną rolę antracyklin w uzupełniającym leczeniu chorych na HER2-dodatniego raka piersi. W tej grupie schematy chemioterapii z udziałem antracyklin w znacznym stopniu zastąpiły schemat CMF (cyklofosfamid, metotreksat, fluorouracyl).W ostatnich latach u chorych z wyższym ryzykiem nawrotu i cechą HER2 w leczeniu uzupełniającym szerokie zastosowanie znalazły schematy chemioterapii zawierające antracykliny i taksoidy w skojarzeniu z przeciwciałem monoklonalnym anty-HER2 — trastuzumabem. Głównym przeciwwskazaniem do stosowania antracyklin jest zwiększone ryzyko powikłań kardiologicznych. W niniejszej pracy przedstawiono obecną rolę antracyklin w uzupełniającym leczeniu chorych na HER2-dodatniego raka piersi

Bisphosphonates in prevention and control of skeletal-related events in cancer patients with bone metastases

Obecne wykorzystanie bisfosfonianów w terapii chorych z przerzutami nowotworowymi do kości obejmuje ich stosowanie w zapobieganiu powstawaniu niekorzystnych zdarzeń kostnych, zmniejszaniu bólu i uzyskiwaniu poprawy jakości życia. Wyniki kilku badań randomizowanych potwierdziły skuteczność bisfosfonianów (klodronianu i pamidronianu) w powikłaniach kostnych u chorych z rozpoznaniem raka piersi i szpiczaka plazmocytowego. Ostatnio w badaniach dotyczących zastosowania kwasu zoledronowego potwierdzono wartość tego leku u chorych z rakiem gruczołu krokowego i kilkoma innymi nowotworami litymi (np. niedrobnokomórkowym raku płuca). Ibandronian jest nowym lekiem z grupy bisfosfonianów o skuteczności potwierdzonej u chorych z przerzutami raka piersi do kości. Bisfosfoniany mają również pewien wpływ na ból w przebiegu przerzutów nowotworów do kości. Ważna jest również charakterystyka bezpieczeństwa bisfosfonianów - mimo że bisfosfoniany są ogólnie dobrze tolerowane, niekiedy powodują występowanie objawów niepożądanych (np. hipokalcemii, nefrotoksyczności, martwicy kości szczęk). Wyniki klinicznych badań nad zastosowaniem bisfosfonianów w leczeniu uzupełniającym są sprzeczne, konieczne jest więc przeprowadzenie dalszych badań prospektywnych. Celem niniejszego przeglądu jest omówienie skuteczności i bezpieczeństwa zastosowania bisfosfonianów w różnych sytuacjach klinicznych.The current use of bisphosphonates in metastatic bone disease includes their administration to prevent skeletal-related events, reduce bone pain and improve quality of life. The results of several randomized trials have established efficacy of bisphosphonates (clodronate and pamidronate) against bone complications in patients with breast cancer and multiple myeloma. Recently, trials of zoledronic acid have confirmed its value in prostate cancer and some other solid tumours (eg. non-small-cell lug cancer). Ibandronate is a new bisphosphonate of confirmed efficacy in patients with breast cancer and bone metastases. Bisphosphonates have also some effect on metastatic bone pain. The safety profiles of bisphosphonates are important - although bisphosphonates are well tolerated in general, they are sometimes associated with adverse events (eg., hypocalcemia, renal toxicity, and osteonecrosis of the jaw). The evidence from adjuvant clinical trials of bisphosphonates is conflicting and more prospective studies are needed to further investigate this issue. This review relates to the efficacy and safety of bisphosphonates in various clinical situations